13. Groei

Gisteren zag ik op linkedin een bericht voorbij komen van het Centrum Seksueel geweld en Wij zijn M. Er is een campagne gestart #durftehoren en ik ben er stil van. Stil omdat er precies gezegd word waar ik zo mee worstel. Met het feit dat je zoveel therapie kunt volgen als je wilt, maar dat dat misbruikverleden altijd bij je blijft, dat je er last van kunt blijven houden. Heel goed dat dat onder de aandacht gebracht wordt. Ik moest er toch weer even om huilen. Ook in mijn omgeving zijn er mensen die je ziet denken van het moet nu toch maar eens klaar zijn (en een enkeling durft dat zelfs te zeggen tegen me). Helaas werkt dat niet zo. Ik doe zo mijn best en er zijn maar weinig mensen die dat echt zien. Dat komt natuurlijk ook omdat ik niet aan de grote klok hang dat ik DIS heb, dat ik een misbruikverleden heb. Ach ja, er is nog een wereld te winnen!

Zelf ben ik sinds eind vorig jaar ook weer in therapie. Danstherapie deze keer om meer ‘in contact’ te komen met mijn lijf, om ruimte in te leren nemen, om er te mogen zijn, om om te leren gaan met woede. Nog steeds. Ik zag het als een soort van nederlaag, maar dat is het niet heb ik te horen gekregen, haha. Ik blijf aan mezelf werken en mijn best doen. Meer kan ik niet doen.